Zobacz „Dziwny świat” z klasą w kinie!

„Dziwny świat” to animacja, która porusza niezwykle aktualny temat dbania o planetę, a jednocześnie w bardzo uważny sposób skupia się na relacjach rodzinnych i problemach, z jakimi zmagają się młodzi ludzie. Twórcy z perspektywy wszystkich postaci pokazują, jak istotna jest otwartość nie tylko na drugiego człowieka, ale także na świat, w którym żyjemy.

O zaślepieniu własną ambicją

Filmowych bohaterów poznajemy w chwili, gdy próbują oni zrealizować rozpoczętą niegdyś przez ich lidera, Jeagera Klana, misję, która ma uratować ich świat, Awalonię, i dać ludziom nowe miejsce do życia. Członkiem niebezpiecznej eskapady jest także syn Jaegera, Oskar, który w trakcie podróży przypadkiem odnajduje tajemniczą roślinę o nazwie ponto. Z początku sceptycznie nastawieni i ostrożni wobec ponto odkrywcy, po chwili orientują się, że jej właściwości mogą pomóc w ratowaniu Awalonii. Jednak Jaeger, który od zawsze marzył o tym, by ujrzeć to, co kryje się po drugiej stronie wysokich gór, nie dopuszcza do siebie myśli o porzuceniu tego celu. Wizja lepszego świata zaślepiła go do tego stopnia, że przestał myśleć racjonalnie, skupiając się wyłącznie na swoim marzeniu. Ogromna nadzieja wielkiego odkrycia, jaką pokładał w misji, przesłoniła mu także to, co liczy się najbardziej – rodzinę i przyjaciół. Mimo próśb, opuszcza więc towarzyszy wyprawy, w tym własnego syna, by samemu móc kontynuować podróż i zrealizować cel, który już dawno przestał mieć jakikolwiek sens.

O podejmowaniu własnych decyzji

Natomiast Oskar wraz z resztą grupy, pozostawieni bez swojego lidera, wracają do Awalonii, by za pomocą ponto odnowić to, co niemal przepadło. Po 25 latach Awalonia rozkwita dzięki możliwościom, jakie Oskar Klan dostrzegł w magicznej roślinie. Bohater udowadnia w ten sposób, że jego niezależna decyzja o tym, by nie iść w ślady ojca i podejmować własne działania, nie poszła na marne. To, czego szukamy daleko, bardzo często jest dużo bliżej, niż mogłoby się wydawać.

O podążaniu własną ścieżką

Oskar jednak nigdy nie chciał być odkrywcą, tak jak Jaeger. Różnił się od taty pod wieloma względami, czego ten, jako rodzic, nie potrafił zaakceptować. Nie ma jednak nic złego w tym, że różnimy się od naszej rodziny i chcemy iść we własnym kierunku. Czasem okazuje się nawet, że, tak jak w przypadku Oskara i Jaegera, to dzieci mogą dać rodzicom cenną lekcję. Jednak po założeniu własnej rodziny, Oskar przekonał się, że niektóre rzeczy nie są takie łatwe, jak mogłoby się wydawać. Mężczyzna tak bardzo bał się, że jego syn może stać się taki sam jak dziadek i próbując unikać pewnych zachowań, zaczął powielać dokładnie te same błędy, co jego ojciec. Syn Oskara, Florian, mimo całej miłości, jaką darzył ojca, matkę i farmę ponto, którą ci stworzyli, w głębi duszy nie chciał iść w ślady rodziców. Jego marzeniem nie było bowiem zostanie farmerem i odziedziczenie uprawy roślin, do czego zdawał się przygotowywać go tata.

Gdy bohaterowie ponownie spotykają Jaegera, okazuje się, że, kłócąc się o pasję i przyszłość Floriana, ani dziadek, ani ojciec nie zwracają uwagi na to, co naprawdę go interesuje. Obaj myślą bowiem, że ich sposób patrzenia na świat jest najlepszy. Zapatrzenie mężczyzn w ich wizje i tkwienie we własnych bańkach spowodowało, że umykało im to, co najważniejsze. A przecież chodzi o to, by każdy z nas mógł robić to, co kocha i to, co sprawia mu przyjemność. Wszyscy mają prawo do tego, by o sobie decydować. I nawet jeśli od naszych bliskich wymaga to ogromnego zrozumienia i kompromisów, zawsze powinniśmy móc liczyć na ich wsparcie.

O relacjach rodzinnych

Najważniejszy jest jednak sam fakt, że Oskar mimo wszystko bardzo stara się poznać i dotrzeć do swojego syna. Wiedzie wolne życie na farmie, by mieć czas dla bliskich i móc poświęcać im uwagę. Angażuje się do tego stopnia, że zależy mu nie tylko na relacjach z synem, ale także z jego znajomymi, co nierzadko wzbudza we Florianie zażenowanie i wstyd. Oskar podejmuje bowiem usilne próby zrozumienia młodzieży i stara się pojąć świat syna, jednak często wprowadza go tym w zakłopotanie – chociażby wtedy, gdy koniecznie chce poznać obiekt westchnień Floriana, Diazo. Postawa Oskara zdecydowanie nie pomaga w całej sytuacji, zwłaszcza że zauroczenie znajomym chłopakiem jest dla nastolatka wystarczająco krępujące. Na szczęście doskonale zdaje sobie z tego sprawę mama Floriana, Meridian, która delikatnie porusza temat pierwszego zakochania swojego syna, okazując mu pełne wsparcie i radząc, by nie hamował w sobie uczuć, bo często przynoszą one piękne rzeczy. Tak jak należy docenić ogromne zaangażowanie Oskara w życie swojego dziecka, tak pamiętać trzeba też o cudzych granicach, których przekroczenie często powoduje efekt odwrotny od zamierzonego. Każdy nastolatek, oprócz opieki i miłości swoich bliskich, potrzebuje także własnej przestrzeni potrzebnej do tego, by poczuć się komfortowo i którą wszyscy, w tym jego rodzice, będą szanować.

O otwartości na to, co nieznane

Mimo pielęgnowanej i doglądanej regularnie przez Oskara farmy pando zaczyna obumierać. Roślina, w którą zaopatrują się mieszkańcy, umożliwiająca im normalne życie, jest zagrożona z niewiadomych przyczyn. Dlatego natychmiast zostaje powołana specjalna jednostka, mająca na celu znalezienie źródła kryzysu, by móc zapobiec obumieraniu głównego źródła energii w całej Awalonii. Należąca niegdyś do ekipy Jaegera, a obecnie będąca prezydentką Callisto, werbuje do tajnej misji Oskara Klana, choć z czasem okazuje się, że na pokładzie znajduje się również Florian, jego pies Tajfun, a wreszcie szukająca syna Meridian. Cała trójka dołącza więc do brygady, mającej zgłębić tajemniczy tunel, na końcu którego powinien znajdować się korzeń pando. Jednak w momencie, w którym wszystkim wydaje się, że misja idzie zgodnie z planem, statek Callisto zaczynają atakować dziwne latające potwory. Próbując utrzymać kurs, maszyna napotyka opór i z pełną prędkością uderza w miękkie podłoże. Okazuje się ono nie być wcale dnem tunelu, a jedynie przejściem do innego, alternatywnego świata, z którego istnienia nikt nie zdawał sobie sprawy. Gdy członkowie załogi próbują dowiedzieć się jak najwięcej o dziwnym miejscu, w jakim się znaleźli i naprawić statek, by ukończyć misję, jedynie Florian patrzy na nowy świat z nieskrywaną fascynacją. Chłopak z jednej strony podchodzi do obcej rzeczywistości ze strachem, z drugiej – z ogromną ciekawością. Chce dać jej szansę i pozwolić sobie na nieznane doświadczenia. Zawiera nawet nowe przyjaźnie, przypadkiem znajdując niespodziewanego kompana, któremu nadaje imię Glutek.

Przeciwieństwem swojego wnuka okazuje się natomiast Jaeger Klan, który, mimo że spędził w podziemnym świecie 25 lat, wciąż nie nauczył się w nim żyć. Jaeger przez cały ten czas walczył z nieznaną sobie naturą i niszczył wszystko, co pojawiło się na jego drodze, bo kierowała nim niewiedza. Postrzegał niemal każdą rzecz czy istotę jako zagrożenie, bo zwyczajnie bał się nieznanego. Ów strach wzbudzał w nim z kolei niepewność, którą tuszował pozorną odwagą i unicestwianiem podziemnego świata. Na szczęście Florian swoim podejściem uświadamia dorosłych, że czasem warto zachować otwarty umysł i nie skreślać od razu tego, co nieznane. Nigdy bowiem nie wiemy, czy to, co mamy szansę poznać, nie okaże się dobre i wartościowe.

O uważności na otaczający nas świat

Wkrótce okazuje się jednak, że roślina, której mieszkańcy Awalonii zawdzięczają codzienny byt, zatruwa ogromny organizm – jest nim świat, w którym żyją. Jako pierwsi zdają sobie z tego sprawę Oskar i Florian, którzy przypadkiem odkrywają prawdę, co zmusza ich do zmiany perspektywy. Dowiadują się, że świat jest w gruncie rzeczy wielkim żywym organizmem, a owe potwory, które zdawały się początkowo atakować pando to układ immunologiczny, walczący z rośliną, która zżera ten organizm od środka. Z kolei miejsce, w którym utknęła załoga statku, to tak naprawdę wnętrze kolosa, na którego grzbiecie znajduje się Awalonia. Bohaterowie muszą więc błyskawicznie zmienić cel swojej misji i całe dotychczasowe postrzeganie rzeczywistości, by uratować świat przez zniszczeniem.

Po długich i zawiłych wyjaśnieniach Oskara i Floriana, załoga zaczyna w końcu rozumieć, że roślina, która 25 lat temu uratowała ich życie, teraz stała się chorobą toczącą ziemię i w dłuższej perspektywie może okazać się śmiertelna. Postrzegane przez nich wcześniej jako szkodniki istoty są w alternatywnym świecie niezwykle potrzebne, by wszystko funkcjonowało tak, jak należy. Twórcy pokazują nam tym samym, że w życiu bardzo często oceniamy niektóre sytuacje po pozorach. Jednocześnie tym, czego nam brakuje, jest uważność na to, co nas otacza. Gdyby nie interwencja Oskara i Floriana, ziemia mogłaby przestać istnieć. Dlatego tak ważna okazała się potrzeba przemiany i rozpoczęcia życia w symbiozie z podziemnym światem. Florian po raz kolejny udowodnił, że wszystko, co nowe, może nas wiele nauczyć.

O tym, jak wszystko się zmienia

Bohaterowie „Dziwnego świata” uczą nas wiele o relacjach międzyludzkich, o przebaczeniu, ale także o marzeniach, które z czasem mogą okazać się przebrzmiałe. Jednak najważniejszą lekcją jest ta, którą jako widzowie zyskujemy od młodego pokolenia. Jak mówi bowiem Florian, świat zmienia się nie do poznania i zmieni się jeszcze pewnie nie raz. Tylko od nas jednak zależy, czy przyszłość, jaka na nas czeka, będzie dobra. Dlatego trzeba żyć tak, by ci, co przyjdą po nas, mieli szansę doświadczyć piękna tego świata.

Katarzyna Kujawa