„To nie wypanda”! Poczytaj o edukacyjnych zaletach seansu

„To nie wypanda”, czyli najnowsza produkcja Pixara, to niesamowicie zabawna i mądra opowieść nie tylko dla dzieci, ale również dla dorosłych. Fantastyczna historia o dziewczynce, która w trakcie przeżywania silnych emocji zamienia się w pandę czerwoną, jest tylko pretekstem do opowiedzenia o dużo istotniejszych kwestiach, dotyczących każdego z nas.

Przemianę głównej bohaterki o imieniu Meilin w pandę można traktować jako metaforę jej dojrzewania oraz problemów i rozterek typowych dla tego trudnego czasu. Największym wyzwaniem dla nastolatki jest opanowanie własnych emocji. Tym trudniejsze to zadanie, bo targa nią burza hormonów, którą musi nauczyć się kontrolować. Pozornym wybawieniem dla MeiMei okazuje się rodzinny rytuał, dzięki któremu może pozbyć się swojej wewnętrznej pandy. Ale sprawy komplikują się, gdy dziewczynka zaczyna się do niej przywiązywać…

O dorastaniu WYPANDA rozmawiać!

Animacja „To nie wypanda”  porusza ważny temat zmian, jakie zachodzą w ciele nastolatków w okresie dojrzewania. Pozytywnie zaskakuje scena, w której mama Mei reaguje na jej pierwszą miesiączkę. Kobieta okazuje wtedy córce duże wsparcie i służy rozmową, która ma oswoić ją z tym doświadczeniem. Mimo to Mei nadal wstydzi się tego, że szkolni koledzy zauważają podpaski przyniesione jej przez mamę. Uczniowie naśmiewają się z  dziewczynki, czym pokazują swoją niewiedzę i niedojrzałość. Twórczyni zwraca tym samym uwagę na istotny problem obecny nie tylko w szkole, ale w przestrzeni publicznej w ogóle. Traktowanie kobiecej fizjologii jako tematu tabu jest przecież nadal powszechne. Reżyserka przełamuje stereotyp , że nie wypada (czy może raczej: nie wypanda) mówić głośno o zmianach zachodzących w trakcie dojrzewania. Samo wspomnienie o kwestii menstruacji w filmie jest dużym krokiem w kontekście oswajania tej sfery. Skłania też do otwartej rozmowy zarówno z dziewczynkami, jak i z chłopcami na ten temat.   

Główna bohaterka i jej najlepsze przyjaciółki przekonują się również, że ich wyobrażenie o stawaniu się dorosłą osobą jest zupełnie błędne. Początkowo wydaje im się, że wspólne wyjście na koncert ulubionego boysbandu bez nadzoru rodziców będzie dla nich chwilą inicjacji i wejścia w „kobiecy” świat. Wkrótce przekonują się jednak, że nie ma konkretnego momentu, który czyni nas dorosłymi ludźmi. Dziewczynki w końcu zaczynają rozumieć, że to, co chciały osiągnąć w jedną noc, jest tak naprawdę procesem. To droga, którą każda z nich musi przejść w swoim tempie. O byciu dorosłym decyduje przecież nasza dojrzałość.

Jak pozostać sobą – mimo presji otoczenia?

Film uczy także główną bohaterkę szacunku – nie tylko do rodziców, własnej kultury czy tradycji rodzinnych, ale także do siebie samej. Już na początku Meilin podkreśla, że ma własny styl, z którego jest niezwykle dumna. Czasem zauważa jednak, że w niektórych momentach ukrywa swoją prawdziwą osobowość, by zadowolić mamę i sprostać jej oczekiwaniom. Dziewczynka zamiast myśleć o sobie, nieustannie zastanawia się nad tym, z jaką reakcją rodzicielki spotka się jej postępowanie. Mei stara się nawet ukryć przed nią to, jakiej muzyki słucha. Bohaterka czuje nieustanną presję ze strony mamy — dlatego z czasem ulega ambicjom dążenia do perfekcji i staje się zbyt surowa wobec siebie. Tymczasem matka Mei, podobnie jak przed wieloma laty babcia dziewczynki, przenosi na nią swoje niespełnione marzenia, nieświadomie rujnując w ten sposób poczucie własnej wartości nastoletniej bohaterki. Przychodzi jednak moment przełomu, kiedy Meilin uświadamia rodzicielce, że ma prawo być po prostu sobą.

Wspomniany wątek pokazuje także, że niektóre wzorce zachowań są przekazywane z pokolenia na pokolenie – czasem wystarczy jedna właściwa osoba, by to zmienić. Ostatecznie Mei spotyka się ze zrozumieniem i to ona uświadamia dorosłym, że życie nie polega na dążeniu do bycia idealnym, a nadopiekuńczość i przesadna ochrona nie pozwalają młodej osobie prawidłowo się rozwijać. Tego typu zachowanie powstrzymuje ją przed poznaniem świata i uniemożliwia jej naukę na własnych błędach.  

Szanuj tradycję i różnorodność!

Film zaprasza widzów także do zapoznania się z wybranymi elementami kultury azjatyckiej, przedstawiając wywodzące się z niej wierzenia i tradycje. Życie całej rodziny jest ściśle związane z tożsamością, historią oraz miejscem, z którego pochodzi matka, babcia oraz ciotki głównej bohaterki. Oddawanie hołdu przodkom jest jednym z istotniejszych elementów codziennego życia. Przy okazji staje się także pomocne w trakcie rytuału pozbywania się wewnętrznej pandy.

Animacja ze Studia Pixar pokazuje najmłodszym widzom, że za pośrednictwem kina można poznawać świat, a bohaterowie, których widzimy na ekranie, mogą wyglądać różnie i pochodzić z każdego zakątka ziemi. Meilin, mimo młodego wieku, dzięki swoim rodzicom rozumie przywiązanie do historii i tradycyjnej symboliki, a przy tym oddaje jej należyty szacunek. Ciekawy w tym kontekście jest także podział obowiązków panujący w domu głównej bohaterki. To mama pracuje i odpowiada za świątynię oraz wycieczki turystów, tata zaś często czeka w domu z kolacją, a córka pomaga jak potrafi obojgu rodzicom. Twórcy przełamują tym samym stereotypowe myślenie o tradycyjnym podziale ról w domu i po raz kolejny pokazują żeńskie postacie w nowym świetle.

Nie wszystkie superbohaterki noszą peleryny!

Nadzieją napawa także wyraźnie wybrzmiewająca kobieca solidarność i siostrzeństwo. Kiedy Mei nie może dogadać się ze swoimi rodzicami, zawsze może liczyć na szkolne koleżanki. Chociaż przyjaciółki są od siebie inne i z pozoru żadna do siebie nie pasuje, to właśnie różnorodność ich charakterów sprawia, że tak dobrze się uzupełniają. Ostatecznie najbardziej liczy się to, że zawsze, bez względu na wszystko, są wobec siebie lojalne i mogą na sobie polegać. Akceptują Mei w każdej postaci – nieważne, czy jest dziewczynką o czarnych włosach, czy rudą, wielką pandą. Dzięki przyjaciółkom Meilin uczy się panować nad swoim wewnętrznym zwierzęciem, znajduje spokój i azyl we własnej głowie. Za radą najbliższych stara się oswoić i ujarzmić swoje negatywne emocje zamiast je tłumić. To przypomni widzom o tym, że należy znaleźć przestrzeń na wszystkie uczucia, nie tylko te pozytywne.

Tym, czego musi się nauczyć główna bohaterka, jest opanowanie swoich wewnętrznych przeżyć. Mimo, że Mei (podobnie jak większość nastolatków) trudno się pogodzić ze zmianami związanymi z dojrzewaniem, przy pomocy przyjaciółek zaczyna postrzegać swoje słabości jako atuty. To w końcu one czynią każdego z nas wyjątkowymi.

Wyjątkowe jest także to, że głównymi bohaterkami filmu są w większości kobiety — poczynając od Mei i jej przyjaciółek, poprzez mamę, na babci i ciociach kończąc. Każda z tych kobiet ma własną osobowość, unikalne cechy charakteru i wewnętrzną moc. Twórcy pokazują nam ogromne pokłady siły bohaterek, które współdziałają, by uratować jedną z nich. Najpierw matka stara się odnaleźć swoją zaginioną córkę, później babcia ryzykuje wszystko, by odzyskać je obie. Każda kobieca postać ma tu cechy typowe dla superbohaterki — manifestującej swoją wewnętrzną siłę, a jednocześnie pokazującej, że nie trzeba posiadać specjalnych mocy, by być kimś niezwykłym. 

Warto szukać własnej drogi

Jednak najważniejszą lekcją płynącą z tej historii wydaje się ta wypowiedziana przez tatę Mei. Ten, widząc, że córka ma wątpliwości do rytuału i porzucenia swojej wewnętrznej pandy, obdarza ją zaufaniem i przekonuje, że to do niej należy podjęcie ostatecznej decyzji. Dlatego tak ważne w wieku nastoletnim jest wsparcie dorosłych, zwłaszcza rodziców – ich wyrozumiałość, zrozumienie, empatia, ale także uszanowanie tego, że ich dzieci mogą wybrać własną drogę. Trzeba też pamiętać, że wszystkie zmiany, z którymi mierzymy się w życiu, są naturalne, nawet jeśli początkowo wydają się trudne i przerażające.

Poznanie tego, kim naprawdę się jest, zajmuje sporo czasu, ale najważniejsze, by sobie na to po prostu pozwolić. Meilin, mimo sceptycznych spojrzeń otoczenia, nauczyła się panować nad swoją wewnętrzną pandą i ostatecznie polubiła tę część siebie. To pokazuje, że warto pozwolić sobie na bycie daleką od ideału osobą. Ludzie mają przecież przeróżne twarze. W każdym z nas siedzi dzikie zwierzę i mamy nieokiełznane cechy naszych osobowości, których boimy się ujawnić. A przecież wystarczy się tylko odważyć i je zaakceptować.  

Katarzyna Kujawa