Jaką lekcję Twoi uczniowie wyniosą z seansu „Wszystko wszędzie naraz”?

Główną bohaterką filmu „Wszystko wszędzie naraz” jest Evelyn – niczym niewyróżniająca się kobieta w średnim wieku, od wielu lat prowadząca wraz z mężem słabo rokującą na przyszłość pralnię. Codzienność Evelyn, mimo że przesiąknięta jest rutyną oraz nudą, sprawia jej wiele problemów, a przynoszący straty rodzinny interes okazuje się jedynie źródłem długów. Wszelkie problemy kobieta w głównej mierze rozwiązuje jednak sama. Ma bowiem kłopot z przyjmowaniem rad od innych, działa szybko, stanowczo, a wszelkie próby pomocy ze strony jej męża, Waymonda, kończą się fiaskiem.

To Evelyn samodzielnie się wszystkim zajmuje, jest uparta i skupiona, a przez to także wiecznie zdenerwowana i zestresowana. Wydaje się, jakby zapomniała, czym jest odpoczynek, czas wolny, a przede wszystkim – radość z życia. Czego uczniowie szkół ponadpodstawowych mogą nauczyć się razem z bohaterką „Wszystko wszędzie naraz”? Dowiesz się w trakcie lektury naszego tekstu.

Być najlepszą wersją siebie

Życie Evelyn staje się jeszcze bardziej skomplikowane, gdy codzienną rutynę przerywa nagła zmiana osobowości jej cichego dotąd męża. Dowiaduje się od niego o istnieniu innych uniwersów, działających zupełnie niezależnie od świata, który do tej pory znała. Do nieskończonego multiwersum, które mieści wiele wersji każdego człowieka, można dostać się dzięki transportującemu światoskokowi, pozwalającemu wyrwać się ze znanej nam dobrze bańki.  Właśnie wtedy okazuje się, że Evelyn zna tylko jedno swoje wcielenie. Co więcej – dowiadujemy się, że bohaterka, którą poznajemy na ekranie, jest najgorszą wersją samej siebie. Dlatego, po ujrzeniu alternatywnych rzeczywistości oraz dróg, jakimi mogła pójść, rodzi się w niej chęć zmiany dotychczasowego życia. Zaczyna też żałować podjętych w przeszłości decyzji. Postrzega je jako błędy, które jedynie przeszkodziły w międzynarodowej karierze, sławie czy miłości.

Po pewnym czasie Evelyn zdaje sobie jednak sprawę z tego, że nie tylko wzloty, ale także upadki kształtują osobowość człowieka, a wybory, których kiedyś dokonała sprawiły, że jest tym, kim jest. Najważniejsze okazuje się bowiem to, by po pogodzić z otaczającą rzeczywistością, bo zawsze będzie nam się wydawać, że po drugiej stronie trawa jest bardziej zielona. A to przecież Evelyn w postaci głównej bohaterki, którą obserwujemy na ekranie, została wybrana do wykonania największej misji w całym multiwersum. Bo okazało się, że bycie pozornie „najgorszym” wcieleniem samej siebie otworzyło przed kobietą więcej możliwości oraz perspektyw. Każda odniesiona porażka jest drogą do nowego uniwersum oraz wersji rzeczywistości, z której Evelyn może czerpać. Zyskuje więc potrzebne umiejętności oraz odkrywa głęboko skrywane talenty, o które nikt by jej nie podejrzewał.

W końcu ta zupełnie przeciętna kobieta w średnim wieku pokonuje wielkie zło, używając cech osobowości, które tłumiła w sobie całe życie. Staje się tym samym ogromną inspiracją do tego, by czerpać ze swoich porażek jak najwięcej i przekuwać je w lekcje, stające się później źródłem niewyobrażalnej siły. Motywujące jest także podejście głównej bohaterki, która zdaje się z początku nie traktować alternatywnego uniwersum jak zagrożenia, tylko dostrzega w nim szansę na rozpoczęcie nowego, lepszego życia. Powoli odkrywa w sobie niewykorzystany potencjał i mimo że, patrząc na swoje alternatywne życie odczuwa żal i pretensje do samej siebie, to w końcu uświadamia sobie, że nadal posiada ogromną siłę sprawczą. Pokazuje tym samym, że nawet w najgorszej sytuacji można znaleźć dobre  strony, a czas na zmiany  zawsze jest właściwy – wystarczy tylko się odważyć i wykonać pierwszy krok.

Rozmowa to podstawa

Oprócz tego Evelyn jest także matką dorosłej już córki, Joy, z którą nie ma zbyt dobrego kontaktu. Jest bowiem surowym rodzicem, wychowującym dziecko w konserwatywny sposób, nie zwracając zbytniej uwagi na uczucia innych członków rodziny. Ważniejsza niż relacje z córką jest dla niej tradycja oraz porządek, który stara się utrzymać, mimo kłopotów rodzinnych i zawodowych. To właśnie problemy wynikające z komunikacji, czy może bardziej jej braku, są źródłem wszystkich trudnych sytuacji, które obserwujemy później na ekranie. A to właśnie rozmowa powinna być podstawą każdej relacji.

Najważniejsze: być sobą

Z jednej strony Joy stara się być niezależna i uodparnia się na krzywdzące komentarze czy zachowania matki, z drugiej – wciąż czuje się przez nią nieakceptowana, choć jej pragnienia i oczekiwania wobec Evelyn wcale nie są duże. Joy chce przedstawić dziadkowi swoją dziewczynę, w końcu wyjść z ukrycia i móc być w pełni sobą w towarzystwie najbliższych jej osób. Nie pozwala jej na to postawa matki, chcącej zatuszować orientację córki przed starszym członkiem rodziny.

Brak wsparcia, a także wynikająca w większości przypadków z pragmatyzmu nieuważność na uczucia innych powodują, że w Joy narasta złość i smutek, który z czasem zmienia się w nieokiełznaną frustrację. Okazuje się, że to właśnie Evelyn w pewnym sensie stworzyła Jobu Tupaki, z którą teraz zmuszona jest walczyć. W umyśle młodej dziewczyny panuje bowiem chaos i ukryta chęć autodestrukcji. Wynikająca z targających nią ogromnych emocji siła staje się niebezpieczna dla wszystkich światów, bo Jobu Tupaki całą złą energię umieściła w jednym przedmiocie – niepozornym bajglu, który w każdej chwili może zniszczyć każde uniwersum. Dziewczyna w swoim zagubieniu zaczyna nawet myśleć, że dopiero, kiedy wszystko zostanie unicestwione, jej wyrzuty sumienia oraz ból, który odczuwała całe życie, także znikną. Jej postać zdaje się uosabiać wszelkie lęki, obawy i bunt, typowe dla młodej osoby.

Joy nieświadomie niszczy samą siebie, bo chce odpłacić światu za krzywdy, których doznała. Ale dzięki matce, która w końcu zaczyna rozumieć perspektywę własnego dziecka, Joy zauważa, że ona i Evelyn potrzebują swojego wsparcia – bo „wszyscy jesteśmy bezużyteczni, gdy jesteśmy sami”. Do Jobu Tupaki dociera także, że to dobro jest ratunkiem, a gdy ludzie przestaną szkodzić sobie nawzajem, świat ma szansę stać się lepszym miejscem. 

Dobro zawsze zwycięża

Ciekawą postacią okazuje się także  mąż głównej bohaterki. Waymond Wang jest miłym, uległym mężczyzną, przez co żona postrzega go jako słabego człowieka. Z czasem Evelyn traci do niego nie tylko szacunek, ale też miłość, która pojawiła się między nimi lata temu. Obwinia go za wszelkie niepowodzenia i życie, z którego nie jest zadowolona. Ale Waymond dzielnie i cierpliwie znosi docinki żony, problemy córki, a nawet złośliwe zachowania swojego teścia. I to właśnie on, niepozorny, cichy mężczyzna w średnim wieku, staje się bohaterem oraz przykładem, z którego Evelyn czerpie największą życiową lekcję.

Bycie wojownikiem może mieć wiele znaczeń, a walczyć o idee i wartości, w które się wierzy, można na wiele sposobów. Czasem tym sposobem jest właśnie bycie miłą, szczerą, a przez to niezwykle szlachetną osobą. Waymond pokazuje wszystkim, że to, co liczy się najbardziej, to łączenie ludzi, a nie tworzenie podziałów. Bycie dobrym wcale zaś nie równa się byciu słabym. W efekcie bojowo nastawiona do wszystkich Evelyn zaczyna pomagać nawet nieznanym jej wcześniej osobom. Daje także szansę mężowi i znowu dostrzega w nim te cechy, które sprawiły, że kiedyś w nim się zakochała. Płynie z tego lekcja, że każdy z nas ma w sobie coś, co można pokochać – wystarczy tylko uważnie się przyjrzeć.

Nikt nie jest idealny

Evelyn nie od razu odkrywa w sobie niepokonaną wojowniczkę. Musi przebyć długą drogę, żeby uświadomić sobie jak ważna jest cierpliwość, a także wyrozumiałość wobec samej siebie. Oczywiście powszechnie wiadomo, że nikt nie jest idealny – ludzie powtarzają te słowa na każdym kroku. Jednak to moment, w którym naprawdę zdajemy sobie z tego sprawę i akceptujemy swoje słabości, jest dla każdego przełomem. Dowiaduje się tego właśnie Evelyn, która zaczyna z większym dystansem podchodzić do otaczającej ją rzeczywistości. Przekonuje się, że czasem to zupełnie przypadkowe, nieprzemyślane czy nawet wstydliwe zachowania sprawiają, że otwieramy się na nowe możliwości i poznajemy inne wersje siebie.

W rodzinie siła

Mimo różnych niesnasek i nieporozumień w rodzinie, główna bohaterka staje w obronie tych, których w głębi serca bardzo kocha. Nie słucha innych ludzi, odradzających jej trudną misję i zdobywa się na poświęcenie, by ratować najbliższych. Działając wbrew radom, ale zgodnie z własną moralnością, wybiera nie to, co łatwe, lecz to, co słuszne.

Różne cechy osobowości oraz sprzeczności, które po drodze odkrywają w sobie Evelyn, Joy czy nawet Waymond są dowodem na to, że nieważne, jak bardzo różnią się członkowie rodziny. Najistotniejsze jest to, że się akceptują, a w krytycznych momentach mogą liczyć na swoją pomoc i wsparcie. Szczęśliwe chwile są zaś tym, co należy doceniać, a więzi międzyludzkie warto pielęgnować. Evelyn uratowała nie tylko swoją rodzinę, ale także samą siebie, pokazując, że warto odkryć w sobie odwagę. Kiedy zdamy sobie bowiem sprawę z własnej małości w kontekście nieskończonego wszechświata i jego multiwersów, będziemy mogli doświadczyć wszystkiego.

Katarzyna Kujawa